Wspólnota ALFA w Krakowie

WojciAch

Dziś usłyszałem coś co Mnie ruszyło.
usłyszałem że
1. Trzeba sie zatrzymać żeby zobaczyć Jezusa (przed sesją to człek zdrowo zabiegany i zajęty)
2. Jak już na Niego patrzymy to spojrzeć z wiarą i wsłuchać się w To co ma nam do powiezienia. W tym zatrzymaniu nie skupiać sie na sobie i swoich problemach ale właśnie na Nim. (Przestać tylko gadać na modlitwie, ale dać czas Bogu)
3. Dzielić się swoim świadectwem, swoim doświadczeniem Boga. Żeby każdy zobaczył jak On działa w nas i żeby to było na Jego Chwałę.
W końcu Bóg nie wymaga od nas świadectwa większego niż możemy dać. Pierwsi chrześcijanie byli rozszarpywani przez dzikie zwierzęta na arenie - to było świadectwo, my możemy świadczyć także poprzez naszą postawę - że dzień po dniu, godzina po godzinie staramy sie żyć i żyjemy Ewangelią Jezusa Chrystusa.

Może to co napisałem nie jest jakieś szczególne, ale mnie dziś szczególnie poruszyło i dlatego się tym z Wami dziele.

Monika

Dzięki.

Lacieja

Ach, nie umiem dzielić się świadectwem w codziennym życiu jeśli chodzi o opowiadanie o Jezusie i o tym, co dla mnie zrobił... Może jeśli będzie Go więcej we mnie, to wyjdzie to samo...

majk

Mowienie o Jezusie nie jest łatwe. Kiedyś przeczytałem w pewnej książce, że bez problemu można mówić o Bogu, ale imię Jezusa wywołuje skrępowanie; jest On tematem tabu. Dziwiłem się wtedy temu stwierdzeniu ale po jakimś czasie uświadomiłem sobie, że jest to prawdą także w naszym, tak bardzo chrześcijańskim kraju...

Jestem przekonany, że to szatan działa w nas w ten sposób, że również w nas, ludziach, którzy przyjęli Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela, jest obawa w momencie, gdy jesteśmy konfrontowani z sytuacją, w której mamy dzielić się 'tą nadzieją, która w was jest' (1 Ptr 3:15). Sam doświadczyłem tego tak niesamowicie wiele razy podczas akcji ewangelizacyjnej we Władysławowie, kiedy to każde kolejne wyjście do ludzi było kolejną walką z samym sobą... ale gdy już rozpoczęło się rozmowę w prawie każdym przypadku przynosiła ona widzialny owoc (a w pozostałych pewno niewidzialny Wesoly

) - mimo to wystarczyło kilka godzin, by znów przed kolejną rozmową mieć te same wątpliwości... I dokładnie to samo dzieje się każdego dnia, tutaj, w Krakowie, gdy tak trudno powiedzieć nam, że wierzymy w Jezusa. Myślimy, że ludzie wezmą nas za wariatów. Ale wiecie co? Zwykle, gdy już uda mi się (po dłuugich oczywiście bojach) przełamać i rozpocząć rozmowę na ten temat okazuje się, że - nawet jeśli mój rozmówca nie podziela mojego zdania i nie jest tym zainteresowany - to szanuje i jest jest wręcz zafascynowany moją postawą!

No OK nawijam i nawijam, ale pora przejść do praktyki. Póki co dwa punkty.

1) Punkt dla osób o dużej samokontroli Wesoly

Trzeba się przełamać, potem już jest dobrze. I kończysz rozmowę z poczuciem - wooow, ładnie mnie prowadziłeś, Duchu Święty! Chwała Ci, Boże!

2) Zwróćcię uwagę na Mr 6:7:

Lacieja

Hm, moją uwagę w Twej wypowiedzi zwróciło to słowo: wariat. Dokładnie. Do niedawna myslałam, że moja wiara przeszkadza mi w relacjach z innymi ludźmi, a teraz widzę, że to opinia ludzi mi przeszkadza w tym by być sobą. Gdy słysze słowa "nawiedzona" przez dłuższy czas, to sama zaczynam tak o sobie mysleć, a przez to chowam się z wiarą (która przecież jest skarbem). Ale nadzieja w tym, że to Pan może wzmocnić "wewnętrznego" człowieka. Podbudował mnie też fragment "Kto słaby niech powie: Jestem bohaterem" (nie pamietam z jakiej księgi ten fragment). Tak, jedyna nadzieja w tym, że będę świadczyć mocą Pana. Oby. Bo i tak dośc mi głupio wszystkich chwil "wstydu".

WojciAch

Joel 4,10

Judyta

Dla mnie wypowiadanie swojego świadectwa to olbrzymia odwaga. Przez 10 tygodni kursu Alfa nie powiedzialam nawet slowa, więc wiem, o czym piszę... Ale wierzę, że każdy z nas ma przeznaczony odpowiedni czas na to, aby swoim slowem czy czynami glosić, jak wielki jest Pan. W końcu każdemu z nas Bóg przygotowal megaplan. Jedyny i sluszny. I w dodatku piękny:) I to jest genialne:)